بی همتا
بی همتا
بَلانسبت تو را دوست می دارم از لاله زار که می گذرم بی بهانه گریه کردن پا به پای سیم گیتار سلام دوستان لطفا نظرتونو درباره ای عکس بدین بنظر شما این چیو نشووون میده ؟؟ یعنی چی ؟؟؟؟ عشق ؟ یا محبت ؟ چترم رو آتیش می زنم وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد تا وقتی که در باز میشه لحظه دیدار میرسه هر چی که جاده اس رو زمین به سینه ی من میرسه اه - ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم اگه تو رو داشته باشم به هرچی که می خوام میرسم وقتی تو نیستی قلبمو واسه کی تکرار بکنم گلهای خواب آلودمو واسه کی بیدار بکنم دست کبوترای عشق واسه کی دونه بپاشه مگه تن من می تونه بدون تو زنده باشه ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم اگه تو رو داشته باشم به هرچی که می خوام میرسم عزیز ترین سوغاتی غبار پیراهنتو عمر دوباره ی منه دیدن و بوءیدن تو نه من تو رو واسه خودم نه از سر هوس می خوام عمر دوباره ی منی تو رو واسه نفس میخوام ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم اگه تو رو داشته باشم به هرچی که می خوام میرسم من هنوز چیزی نگفتم که تو طاقتت تموم شد باقی شو بگم میدونم گریه هات کلی حروم شد من که اسمون نبودم اما عشق تو یه ماه سرزنش نکن دلمو بخدا عمری گناه باز که ابری شد نگاهت بغضتم واسم عزیزه اما اشکات رو نگه دار نزار اینجوری بریزه حال من خیلی عجیبه دوس دارم پیشم بمونی من نگاهت بکنم تا تو چشمام عشقو ببینی بدجوری دیوونتم من فکر نکن این اعتراضه همیشه نبودنت کرده این دلو کلافه میدونم فرقی نداره واست عاشق بودن من میدونم واست یکی شد بودن و نبودن من اولش گفتم یه حسه یا یه احترام ساده اما بعد دیدم یه عشقه اما اندازه اش زیاده . بیا و مثل گذشته جز به من به همه شک کن من بدون تو میمیرم بیا بهم کمک کن من هنوز چیزی نگفتم که تو طاقتت تموم شد باقی شو بگم میدونم گریه هات کلی حروم شد تاریخ رو که ورق زدم بغض هزارساله شکست خرابیم و خراباتی همه شب زنده داریم امشب..... همه عاشق. همه مجنون. به مستی بی ملالیم امشب..... بیا ای سوته دل ساقی به مستی بی ملالم کن....... خدایا امشب این می را حلالم کن حلالم کن...... بیادش باده مینوشم که با درد عشقش هم آغوشم به یک جرعه به صد جرعه نشد دردش فراموشم بگو ای مهربان ساقی به اون نامهربون یارم به خاطر حرمت مستی بیاد به دیدنم امشب..... غریبی موند و تنهایی از این غربت دلم تنگه بیا ساقی پناهم ده که سقف آسمون سنگه مبادا ای رفیق امشب نگیری ساغر از ساقی نمیدونی چه کوتاه شب مستی ومشتاقی خدایا درد عشق امشب تو قلبم اشیون کرده به می محتاج محتاجم که می درمون هردرده اه .......اه........ گریه کردم ‚ گریه کردم اما دردم نگفتم چل گیس قصه گیسات رو کی قیچی کرده ؟
پیله شکسته اما شب پره توی خوابه ستاره پلکات رو وکن ! دارم از نفس میفتم ! 
مث ِ گربه های ول گرد، تو خیابونا پلاسه!
با غم ُ غصه رفیقه، خنده ر ُ نمی شناسه!
تخته نرده زنده گی ر ُ همیشه باخته و ُ ساخته!
اما بازم پی ِ برده، فکر ِ جُف شیش ِ یه طاسه!
دل ِ دختر ِ فراری، پر ِ عشقای دو روزه س!
همیشه تو امتحان ِ دلسپرده گی رفوزه س!
قصه های گـُـلُ شمع ُ شنیده، خبر نداره،
خود ِ اون پروانه یی که توی شعله ها می سوزه س!
دخترک ِ در به در ِ محله های بی چراغ!
چشمات ُ نفروش به همه، تو این حراج ِ داغ ِ داغ!
فرار ِ بی مقصد ِ تو علاج ِ دردت نمی شه!
زنده گی فیلم ِ هندی نیست، که خوب تموم شه همیشه!
شهر قصّه پُر ِ گرگه، با کسی شوخی نداره!
تا که چش رو هم بذاری، یهو دخلت ُ میاره!
زنده گی ر ُ زنده گی کن! گریه تنها کارِ ابره!
تو می تونی آسمون ُ بپوشونی با ستاره!
دلت ُبده به امید! باز برو به سمت ِخونه!
اون جا حتما ً یه کسی هست، که غم ِتو ر ُ بدونه!
می دونم که دوس نداری باید ُ نبایدا رُ
امّا پرسه، قدمات ُ به جایی نمی رسونه!
دخترک ِ در به در ِ محله های ِ بی چراغ!
چشمات ُ نفروش به همه، تو این حراج ِ داغ ِ داغ!
فرار ِ بی مقصد ِ تو علاج ِ دردت نمی شه!
زنده گی فیلم ِ هندی نیست، که خوب تموم شه همیشه
شب ِ،
خیلی شب ِ!
بازم این پنجره ی ِ وامونده وامونده و ُ من
از صدای قیل ُ قال ِ گربه ها
خوابم نمی بره!
شبْ روز ِ گربه هاس!
اونا تو شب پِی ِ جُفت می گردن،
واسه همْ دیگه شاخ ُ شونه می کشن،
بدون ِ ترس از وسطِ خیابون رَد می شن،
با پنجولاشون کیسه های آشغال ُ پاره می کننُ سورْ رامی ندازن!
روز ْ شب ِ گربه هاس!
اونا توی روز کنج ِ پارکینگا،
بالای دیوارا،
گوشه ی خرابه ها کز می کننًُ
منتظر ِ رسیدن ِ تاریکی می شن!
حالا - بلانسبت حضرت ِ آدم! - احوال ِ ما آدما رُ باش ،
که روز ُ شبمون شب ِ !
خیلی شب ِ
به سان ِ کودکی
که آغوش ِ گشوده ی مادر را!
شمع ِ بی شعله ای که جرقّه را!
نرگسی که اینه ی بی زنگار ِ چشمه را!
تو را دوست می دارم
به سان ِ تندیس ِ میدانی بزرگ،
که نشستن ِ گنجشک ِ کوچکی را بَر شانه اش
و محکومی
که سپیده ی انجام را!
تو را دوست می دارم!
به سان ِ کارگری
که استوای روز را،
تا در سایه ی دیوار ِ دست ْ ساز ِ خویش
قیلوله می کـُنـَد
زخمی تر از ترانه ام
تشنه محکومیت یه حکم عاشقانه ام
از لاله زار که می گذرم حسرت گوله با منه
وقتی که دست تو می خواد تیر خلاص بزنه
رفاقت خشم تو با ماشه منتظر میگه
دستهای بیصدای ما نمیرسن به همدیگه
فاصله بین من و تو همین گلوله بود وبس
منو بزن که خسته ام از زنده بودن تو قفس
لاله زار کاش میتونستیم تا ابد با تو بمونیم
تو بهارستان دوباره شعر بیداری بخونیم
نا رفیقانه ورق خورد دفتر گذشته ها
قد کشیدیم توی بن بست با هم اما تک و تنها
از لاله زار که می گذرم می رسه سال ما شدن
سال نفس تنگی عشق
سال زمین خوردن من
از لاله زار که می گذرم
زخمای کهنه وا میشن دوباره
کوچه ها پر از مردم همصدا میشن
دوباره بوی نفت و خون
دوباره تابستون داغ
میتنگ های تک نفره
دوباره سایه چماق
وقتی همه بادبادکها بنده حزب باد شدن
عربده های مرده باد
یکشبه زنده باد شدن
ما توی پستوی عطش فیلم رهایی میدیدیم
توی تاتر زندگی گریه امونو میدزدیم
لاله زار کاش می تونستیم
گم شدن تو دشت رؤیا ، چشم باز و دل بیدار
پشت پا زدن به تقویم ، نو شدن تو نور مهتاب
ساختن هزار تا خورشید از یه دونه کرم شبتاب
فتح قله های آواز ، با یه سط یه ترانه
خندیدن به وسعت عشق ، یه عروج عاشقانه
رد شدن از تن دیوار ، مثل نور از تن شیشه
تویی اون خط طلایی ، از گذشته تا همیشه
گارسیا لورکا ! کجایی ؟ بیا این شهر رو تموم کن
بیا دروازه ی خواب رو با یه واژه مهر و موم کن
با تو شب یه روز تازه س ! مشتغل ترین ستاره !
بعد تو الهه ی عشق شعر تازه کم نداره
مترادف طلوعی برای خورشید پنهون
مثل یه سماع سرخی تو شب عروسی خون
واسه آواز رهایی تو مث نفس می مونی
شعرای سبزت حتی با لب بسته می خونی
آخرین تیر تفنگی برای سرباز خسته
که هزار تا توپ سنگی همه ی راهاش رو بسته
واسه بچه های بیدار قهرمان قصه هایی
افتخار یه دیاری ، پرچم اسپانیایی
گارسیا لورکا ! کجایی ؟ بیا این شعر رو تموم کن
بیا دروازه ی خواب رو با یه واژه مهر و موم کن
با تو شب یه روز تازه س ! مشتعل ترین ستاره
بعد تو الهه ی عشق ، شعر تازه کم نداره
دخترک! اجازه هست رخت ِ ترانه تن کنم؟
می شه با برق ِ چشات سیگارمُ روشن کنم؟
فرصتی بده که با چشم ِ تو آفتابی بشم!
من همونم که باید این شب ُ ریشه کن کنم!
دخترک! فرصت ِ همْ سقفی ِ ما خیلی کمه!
نگو جامون تا ابد تو دل ِ این جهنّمه!
شب، سحر می شه اگه، ظلمتُ باور نکنی!
دیگه میدون خسته س از حضور ِ این مجسمه!
بگو دوسم داری تا زمون وارونه بشه!
بگو دوسم داری تا خونه بازم خونه بشه!
رمز آبادی ِ این خرابه عشقه! همْ غزل!
تو بگو هستی تا قصر ِ دیوا ویروونه بشه!
اگه جادوگر ِ شب سایه به سایه با منه،
اگه ابلیس ِ سیاهی فکر ِ خنجر زدنه،
توی جونْ پناه ِ دستای تو جا خوش می کنم!
می دونم چاره ی این شکنجه، عاشق شدنه!
به شب شکنجه گر تکیه نده! عزیز ِ دل!
بیا رخوت ُ بگیر از این دقایق ِ کسل!
سیب ِ حوّا رُ بده به دستای تشنه ی من،
منُ با صاعقه ساختن، نه با خک ُ آب ُ گِل!
بگو دوسم داری تا زمونه وارونه بشه!
بگو دوسم داری تا خونه بازم خونه بشه!
رمز ِ آبادی ِ این خرابه عشقه! هم غزل!
تو بگو هستی تا قصر ِ دیوا ویروونه بشه!
آبجی! قد ِ یه نخود چشمات ُ بنداز به دلم!
بی تو من عینهو مثل ِ یه سِجلدِ باطلم!
به چراغ ِ گـُذرِ مستای نصفه شب قسم،
که کـُتک خورده ی این زمونه ی هلاهلم!
بازو ر ُ نیگا نکن ما بِه ِ تیم! آبجی خانوم!
کفترام فقط به عشق ِ تو می شینن روی بوم!
بومتون لب به لب ش با بوم ِ ما، خودت بگو،
آخه چی می شه تو هم بیای بشینی رو به روم؟
سَنَدِ منگوله دار ِ دلمون وقف ِ شما!
کفترای جلدمون ارزونی ِ سقف ِ شما!
ما زمین خورده ی اون چشمای عاشق کشتیم!
نمی بینی ما ر ُ اما عمریه دلخوشتیم!
آبجی جون! دوس ندارم که آبجی جون صدات کنم!
یه اشاره کن تا حتــّا جونم ُ فدات کنم!
آخه قربونت برم! وقتی تو کوچه راه می ری،
یه کم آسّه تر برو! اَمون بده نگات کنم!
ما که جزغاله شدیم بس که آتیش سوزوندی تو!
کفتر ِ جلدت ُ از رو پُشت ِ بوم پروندی تو!
به خیالت دل ِ کفتر بازا کاروون سراس؟
نه عزیز! این جوری نیس که تو دل ِ ما موندی تو!
سندِ منگوله دار ِ دلمون وقف ِ شما!
کفترای جلدمون ارزونی ِ قلب ِ شما!
ما زمین خورده ی اون چشمای عاشق کشتیم!
نمی بینی ما ر ُ اما عمریه دلخوشتیم!
ساده شد نصیبتون این دِلَک ِ پُر شَرُ شور!
مث ِ اینه که بیفته دست ِ یه آدم ِ کور!
شما اصلاً توی باغ ِ این جور حرفا نبودین!
شما قدِ سَرِ سوزن اَم خاطرخوا نبودین!
ما ر ُ بازی می دادین با اون چشای ناقـُلا!
رفتین ُ پُشتِ شما شکسته شد بغض ِ پُلا!
بازیچه ی چشماتون، این دل ِ پریشونه!
من عاشتون نیستم، عشق حرفه ی ایشونه!
مث ِ تیله توی دستای شما بود دل ِ من!
می تپید فقط واسه اون گیسای شکن شکن!
اما حیف ِ اون همه تپیدن ِ دل واسه تون!
حیف ِ چشم به راهی ِ دوچرخه ی نامه رسون!
ما ر ُ رنگ کرده بودین با حرفای دروغکی!
با نگاهای قشنگ ُ وعده های الکی!
تو از دوره گردان محله ی بیکسی من چه پرسیدی؟
چرا...اا؟؟؟
تو از غربت من چه میدانی ؟
و تو چه میدانی که خدا کجاست ؟
پشت ابرها ؟؟ در آسمانها ؟؟؟ نه نه
باور کن
درون مهر و سجاده هم نیست
و هم هست
و تو چه میدانی چه اندازه تنهایی مرا با او
و تو چه میدانی و مفت و ارزان صحبت میکنی؟
لال
خف
خفه خون بگیر...ر
بی صدا باش
خاموش
خدارا برای من تعریف نکن
اصلا تعریف اش نکن
من و تو که هیچ همه از این کار عاجزند
حال بیا
من کمی خون جگر جوشانده ام
بیا تا با هم دو پیک � ...
از عقربه جلوترم ‚ اما به تو نمی رسم
از این پرنده ها سرم تنها به تو نمی رسم
تنها تویی که اونور مرز نفسهای منی
تنها تویی که دم به دم به هق هقم سر می زنی
بذار که از تو بگذرم مثل شهاب از دل شب
بذار که از تو پر شم مثل یه حوض لب به لب
وقتی دل رو به زوال
وقتی آرزو محال
تو بخون از سر آواز
وقتی حتی لاله لال
وقت بلوغ اینه س وقت غزلخونی نور
من رو به فردا برسون از این شبای سوت و کور
بذار که تر بشم از این ابر بزرگ بی قرار
عزیز بارونی من ! رو سر لحظه هام ببار
چترم رو آتیش می زنم ! حریص رگبار توام
بذار من رو خط بزنن ! عاشق تکرار توام
وقتی دل رو به زوال
وقتی آرزو محال
تو بخون از سر آواز
وقتی حتی لاله لال
bihamta
از دل خاکستر من جرقه های تازه جست
تاریخ رو که ورق زدم دیدم چه قدر شادی کمه
دیدم بهشت سبز ما گاهی مثه جهنمه
خط و نشون کوروش رو دیدم روی سینه ی سنگ
مناره های جمجمه سلاخی تیمور لنگ
سایه ی اسکندر و مرگ چنگیز و قوم سربدار
دروازه های باز شهر ‚ قاصدک شترسوار
تو مشقای تاریخ ما ‚ هیچ دهه ی نابی نبود
تو تقویمای کهنه مون یه برگ آفتابی نبود
آسمون قصه ی ما همیشه خاکستری بود
حافظ خسته عشق رو تو سایه ی سرنیزه سرود
گاهی ستاره ی غزل از قرق سایه گذشت
اما با اون ستاره هم برگ سیاهی برنگشت
شب دوباره به اسم روز ‚ رو بوم آسمون نشست
همیشه یک نخورده مست ‚ اینه ی خورشید رو شکست
همیشه اول طلوع ‚ خورشید قصه کشته شد
تو این غروب کهنه سال ‚ تاریخ ما نوشته شد
تو مشقای تاریخ ما ‚ هیچ دهه ی نابی نبود
تو تقویمای کهنه مون یه برگ آفتابی نبود
تکیه دادم به غرورم ‚ تا دیگه از پا نیفتم
چه ترانهبی اثر بود ‚ مثل مش زدن به دیوار
اولین فصل شکستن ‚ آخرین خدانگهدار
دس تکون دادن آخر توی اون کوچه ی خلوت
بغض بی وقفه ی آواز ‚ واژه های بی مروت
بوته ی یاس دیگه اون
عطری که دوس داشتی نداد
کوچه ی آشتی کنونم
دلا رو آشتی نداد
من به قله می رسیدم ‚ اگه همترانه بودی
صد تا سد رو می شکستم ‚ اگه تو بهانه بودی
با تو پیسوز ترانه یه چراغ شعله ور بود
لحظه ها چه عاشقانه ‚ قاصدک چه خوش خبر بود
کوچه ها بدون بن بست آسمون پر از ستاره
شبا بی هراس خنجر ‚ واژه ها شعر دوباره
بوته ی یاس دیگه اون
عطری که دوس داشتی نداد
کوچه ی آشتی کنونم
دلا رو آشتی نداد
کدوم دل سنگی تو رو لو داده به پاییز
که برگ باغ قصه مون دوباره زرده ؟
گریه نکن وقتی که دیو شب می خنده
وقتی که جاده قرق گردنه بنده
دل به ترانه ها بده ! خاتون خسته
پنجره باش وقتی که دیوارا بلنده
من هنوز در به در خاطره هاتم چل گیس
هر جای حادثه باشی پا به پاتم چل گیس
منو تو دلت صدا کن تا صدات رو بشنوم
آخه من از خودتم نبض صداتم چل گیس
چن تا سکوت رو رج زدی تا لب فریاد ؟
کجای قصه ی پهلوون از نفس افتاد ؟
وقتی که وامونده بودم تو خم جاده
چشمای تو راه میون بر نشون داد
چل گیس من ! سایه ی شب دووم نداره
رنگین کمون پل میزنه اینجا دوباره
دیو تنوره می کشه آخر قصه
گیس تو پرچم میشه تو شهر ستاره
من هنوز در به در خاطره هاتم چل گیس
هر جای حادثه باشی پا به پاتم چل گیس
منو تو دلت صدکن تا صدات رو بشنوم
آخه من از خودتم ! نبض صداتم چل گیس
وقتی خورشید، یخ ببنده، یعنی عمره شب بلنده!
این طلوع ِ بی بهانه! دل ِ ما پیش ِ تو بنده!
اینجا رخصت ِ نفس نیست! اینجا کرکس تو قفس نیست!
پیش ِ خودسوزی ِ طاووس، اشکای منُ تو بس نیست!
باید از سایه ی ساطور، تا ستاره، خون بباریم!
باید این ثانیه ها ر ُ تو کتابا جا بذاریم!
توی سینه مون یه کپّه حرفای خط خطی مونده،
کی میگه برای کوچه حرف ِ تازه ای ندایم؟
توی زخم ِ صورتت رنگین کمون ِ غزله،
از نگاه ِ سایه ها تنفست مبتذله!
بگو خورشیدم بمیره! توی شب اینه کوره!
خود ندیدن التیام ِ زخم ِ این قوم ِ صبوره!
وقتی تو باور ِ اینه، خودت ُ مرده ببینی،
واسه تاریکی ِ خونه، خودت آماده ترینی!
روشنی وقتی قشنگه، که تو عاشقانه باشی!
وقتی که خودت حریص ِ، حکم ِ تازیانه باشی!
تو گفتگوی دریا عطسه ی اضطرابه
صبر اومده ترانه ! نزن رو دست آواز
زخمت از حریم سینه ی من بیاغاز
تو آسمون قصه اون پل رنگ به رنگ نیست
چشمک این ستاره به چشم شب قشنگ نیست
هرجای این ترانه یی حنجره ت رو پنجره کن
تو این سکوت بی حیا شب رو پر از زنجره کن
نبض ستاره مرده ما دیگه سرد سردیم
تو خاطرات کهنه دنبال « من » می گردیم
دریچه های آواز رو به ترانه بسته س
اینه ی دلامون یه اینه ی شکسته س
اما طنین رؤیا هنوز ترانه سازه
هنوز تو این سیاهی چن تا دریچه بازه
هرجای این ترانه یی حنجره ت رو پنجره کن
تو این سکوت بی حیا شب رو پر از زنجره کن
عمری تو این سیاهی از سپیده قصه گفتم
ستاره ! پلکات رو وکن ! گم شدم تو اینسیاهی
ببین اسمت رو نوشتم ، روی این کاغذ کاهی
ستاره ! نذار ترانه سرپناه گریه باشه
کاری کن که این سیاهی از شب قصه جدا شه
بی تو سقفم بی ستونش ، یه عقاب بی آسمونش
مثل جاده بی مسافر ، مثل آرش بی کمونش
ستاره ! پلکات رو وکن ! این ترانه چش براته
به خدا هزار تا خورشید توی سوسوی چشاته
ستاره ! عمری چشمام واسه تو به آسمونه
ای همیشگی ترین نور !بگو کی خروس می خونه ؟
ستاره ! نفس ندارم باقی ترانه با تو !
درد تازیانه با من ، عاشقانه با تو !
بی تو سقفم بی ستونش ، یه عقاب بی آسمونش
مثل جاده بی مسافر ، مثل آرش بی کمونش
چمدون ِ لب ِ درگاه! آخرین لحظه ی بدرود!
چشمای خیس ِ درشتت، رنگ روزگار من بود!
یه نگاه ِ سیر ِ کامل! یه تبسم ِ شکسته!
رفتی ُ ندیدی دستام، از ترانه پینه بسته!
نارفیق! هجرت ِ چشمات، ختم ِ بیداری ِ برگه!
بی تو طعم ِ این تبسم، طعم ِ تلخ ِ جام ِ مرگه!
نارفیق! سکوتِ اینه، معنی ِ رضایتم نیست!
تو می دونی، تو می دونی که گلایه عادتم نیست!
رَد شدی از دِل کوچه، تا درخت ِ یادگاری!
گفتی از اونورِ کابوس، یه بغل رؤیا میاری!
به دروغای قشنگت، من چه ساده دلسپردم!
بی تو با یاد ِ تو صدبار، توی هر ثانیه مردم!
نارفیق! هجرت ِ چشمات، ختم ِ بیداری ِ برگه!
بی تو طعم ِ این تبسم، طعم ِ تلخ ِ جام ِ مرگه!
نارفیق! سکوتِ اینه، معنی ِ رضایتم نیست!
تو می دونی، تو می دونی که گلایه عادتم نیست
| Design By : Mihantheme |
|
| |
| وب : | |
| پیام : | |
| 2+2=: | |
| (Refresh) | |
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
بازدید دیروز : 0
بازدید هفته : 91
بازدید ماه : 209
بازدید کل : 50624
تعداد مطالب : 161
تعداد نظرات : 41
تعداد آنلاین : 1
Alternative content